BIOSCOOP

Interdit aux chiens et aux italiens

Alain Ughetto

In tragikomische stijl schetst Alain Ughetto de barre omstandigheden in een Italiaans bergdorp. Daar moeten de mannen van het gezin seizoenswerk doen in de Franse Alpen of meevechten in koloniale en wereldoorlogen, terwijl de vrouwen en kinderen het veldwerk doen. Als de fascisten in Italië aan de macht komen, besluiten de Ughetto's te emigreren naar het buurland. De prachtige stop motion film balanceert tragedie met liefdevolle details en de nodige humor.

No Dogs or Italians Allowed won al meerdere internationale filmprijzen waaronder een European Film Award voor best Animated Feature Film en de juryprijs op het filmfestival van Annecy.

- Vanaf 18 mei te zien in de bioscoop!

.

Annie COLERE

Blandine Lenoir

ANNIE COLÈRE toont op een krachtige en warme manier een strijd die de Franse samenleving heeft veranderd. Een historische film die onderwerpen aansnijdt die ook vandaag niet aan actualiteit hoeven in te boeten.

Ergens in landelijk Frankrijk in 1974 wordt Annie, werkende moeder van twee kinderen, opnieuw zwanger, maar deze keer is het niet gepland. Aangezien abortus illegaal is, heeft Annie niet veel opties om er wat aan te doen, tot ze de leden van MLAC (Beweging voor de Vrijheid van Abortus en Anticonceptie) ontmoet. Deze actiegroep biedt praktische hulp aan vrouwen en verspreidt kennis en informatie. Annie wordt al snel in hun midden opgenomen en werpt zich in de strijd voor de aanpassing van de abortuswet.

Laure Calamy (ANTOINETTE DANS LES CEVENNES) schittert als Annie in deze prijzenwinnende film. Op het Filmfestival van Locarno won het de Variety Piazza Grande Award en op het Filmfestival van Namen dan weer de Prix Agnès.

Une belle course

Christian Carion

Dany Boon kennen we vooral van komische rollen en het is verfrissend om hem in een wat serieuzere rol te zien. In Une belle course speelt hij Charles, een Parijse taxichauffeur die, zoals hij een klant vertelt, al twintig jaar zes dagen per week werkt voor zijn vrouw en dochter, maar ze daardoor nooit echt te zien krijgt.Op de dag dat we hem treffen, pikt hij de 92-jarige Madeleine Keller op. Ze moet naar een verpleeghuis – of Charles nog even naar de plek wil rijden waar ze opgroeide. Met tegenzin stemt hij in. Haar barrage van vragen naar zijn privéleven (“Herinnert u zich uw eerste echte kus nog?”) irriteert hem, maar soit.

De eerste keer dat hij zijn schild enigszins laat zakken, is als ze naar de plek gaan waar Madeleine’s vader door de nazi’s werd geëxecuteerd. Hoe meer ze over zichzelf vertelt, hoe turbulenter haar leven blijkt te zijn geweest. Af en toe serveert de film een flashback, maar het zijn vooral de gesprekken tussen Charles en Madeleine die het verhaal voortstuwen. Hoe meer zij prijsgeeft, hoe meer ook Charles over z’n leven vertelt.